*Smoczyca o błyszczących, niebieskich łuskach zleciała na ziemię. Odgarnęła spadającą grzywkę na jej ślepia, po czym rozglądnęła się wokół siebie. Podeszła do jeziora. Mieniło się blaskiem słońca, niby kryształ. Owa smoczyca zauważyła swe odbicie, które przez fale jeziora, wyglądało dosyć dziwnie. Stworzenie, które było smokiem, włożyło łapę do wody i wyciągnęło z niej odłamek lodu.*
- Ach... *Stworzenie wzdychnęło z radości.*
- Ten mój lodowy żywioł... *Smoczyca położyła odłamek na trawie. Podczas, gdy słońce świeciło, odłamek zaczął się topić. Smoczyca więc usiadła nad brzegiem, by rozkoszować się powiewem delikatnego wiatru.*

*Smoczyca zamknęła swoje ciemnoniebieskie ślepia.*
- Kim jesteś? *Rzekła, nie spoglądając ani nie otwierając oczu, do nieznajomego.*

*Smoczyca popatrzyła swoimi ślepiami na smoka. W jej oczach odbijał się blask słońca.*
- Skąd przybywasz? *Smoczyca otworzyła swoją paszczę, żeby to powiedzieć. Była wypełniona tysiącem lodowych zębów, niby igieł.*

*Smoczyca zastanowiła się przez chwilę.*
- Shanatagua... *Zastanawiała się na głos. Znów zamknęła oczy.*
- Sath. *Rzekła, nie spoglądając na przybysza.* - Mów mi Sath. Albo Sathina. *Dodała po krótkiej chwili.*

- Nie. *Smoczyca spojrzała na taflę jeziora, w której odbijało się słońce i bezchmurne, niebieskie niebo.*

- Ależ oczywiście, że nie. *Pomyślała o swoim przyjacielu.*
- Ale jeżeli chcesz, to mogę Ci opowiedzieć, co się stało, jak tylko nikomu nie powiesz. *Rzekła spoglądając na smoka.*

*Sathina popatrzyła po raz kolejny w taflę, po czym zaczęła opowieść.*
- Małym smokiem będąc, musieliśmy się przenieść. Nikt się ze mną nie chciał przyjaźnić, więc postanowiłam się zemścić. Zaczaiłam się w pobliskim jeziorze, po czym zaczęłam zamrażać smoki, które się ode mnie odwróciły. Kiedy moi rodzice i rodzice smoków się o tym dowiedzieli, było źle. Rodzice smoków kazali przyjść i to omówić, jak i skazać mnie jako winną. A ja nic nie mówiłam. Nie mogłam. No i tak zostało do dzisiaj. Uciekłam i znalazłam się tu. *Powiedziała opuszczając głowę.*